دانشگاه تربیت مدرس ، hatami.mehrdad1997@gmail.com
چکیده: (765 مشاهده)
گذران فراغت تحت تأثیر تحولات اقتصادی ـ اجتماعی و ارزشهای جهانی یکی از دغدغههای افراد است. هدف از انجام این پژوهش تدوین روابط ساختاری فراغت جدی با قصد سفر و میانجیگری دلبستگی مکانی در میان زنان و مردان کوهپیمای کوه توچال تهران بود. روش تحقیق توصیفی ـ همبستگی بود که بهصورت میدانی اجرا شد. جامعۀ آماری پژوهش، گردشگران کوهپیمای کوه توچال است که سالانه حداقل دارای دوازده شب اقامت در سال را در اقامتگاههای این کوه داشتند. جهت تعیین حجم نمونه از نرمافزار PASS استفاده شد. درنهایت تعداد 275 نمونه در تحقیق شرکت کردند. بهمنظور جمعآوری دادهها از پرسشنامههای گولد و همکاران (2008)، رامکینسون و همکاران (2013) و ژانگ و همکاران (2016) استفاده شد. بهمنظور تجزیهوتحلیل دادهها از روشهای آمار توصیفی و استنباطی با استفاده از نرمافزار اس.پی.اس.اس. نسخۀ 25 و لیزرل نسخۀ 8.8 بهره گرفته شد. نتایج نشان داد دو متغیر فراغت جدی و دلبستگی مکانی به همراه هم قادر به پیشبینی تقریباً 24 درصد تغییرپذیری متغیر وابسته یعنی قصد سفر هستند. بنابراین یکی از عوامل مهم برای افزایش قصد سفر افراد از انجام فعالیت فراغتی، دلبستگی مکانی است. همچنین یافتهها نشان میدهد که هیچ تفاوتی میان زنان و مردان کوهپیمای کوه توچال از نظر نمرۀ فراغت جدی، دلبستگی مکانی و قصد سفر وجود ندارد.
نوع مقاله:
پژوهشی کوتاه |
موضوع مقاله:
هنر و علوم انسانی (عمومی) دریافت: 1401/4/12 | پذیرش: 1401/5/1 | انتشار: 1399/6/10