1- دانشگاه تربیت مدرس ، ahsan.tatary@yahoo.com
2- دانشجوی دکتری جامعهشناسی علوم تحقیقات، تهران
چکیده: (1260 مشاهده)
یکی از دغدغهها و یا به نوعی مشکلات بیماران خاص (بیماران تالاسمی، دیالیز، ام اس، دیابت نوع 1 و ... ) اعتماد به نفسِ حضور در بین اجتماع و کنشهای اجتماعی است. بسیاری از این بیماران بسته به نوع بیماریشان و تاثیراتی که در روحیه و ظاهر آنها داشته است، از حضور و فعالیت در جمع هراس دارند و یا به نحوی از اینکه دیگران از بیماری آنها آگاهی یابند گریزانند. در این بین، اینگونه مشکلات در بین بیماران خاصی که در سنین دانشآموزی هستند به مراتب بیشتر و به گونهای نمایانتر خود را نشان داده است. دانشآموزان در سنین نوجوانی و اوایل جوانی قرار دارند که از لحاظ روحی و روانی سنین حساس و شکنندهای میباشند، این مهم در میان افراد مبتلا به بیماریهای خاص شرایطی بسیار حساستر است و نیازمند توجه بیشتر از سوی خانواده، معلمان و جامعه همسالان دارد. اجتماعی شدن این قشر یک فرایند و ضرورت بسیار مهم میباشد که مقولهای فرایندیست و نیازمند زمان است تا پایههای فرهنگی قدرتمندی را برای حضور و فعالیتهای اجتماعی این قشر سبب گردد. ورزش و فعالیتهای جسمانی از دیرباز به عنوان مقولهای شناخته شده است که موجب کنشهای مفید و سازندهای در افراد جوامع مختلف، از گروه همسالان تا خانواده و اجتماع بزرگتر، میگردد و خود به شکل مستقل شرایط روحی_روانی و جسمانی افراد را به سطوح بالاتر، همراه با انرژی بیشتر، سوق میدهد که قشر بیماران خاص بیشتر از هر چیزی به آن نیازمند هستند.
نوع مقاله:
گزارش مورد |
موضوع مقاله:
هنر و علوم انسانی (عمومی) دریافت: 1401/7/15 | پذیرش: 1401/7/15 | انتشار: 1399/12/10